Verenigde Staten, 7 mei 2016

De volgende dag reden wij naar South Dakota, om het monument van Wounded Knee te bezoeken.

 

Onderweg ernaar toe werden we geconfronteerd met de armoede onder de Native Americans. Op de parkeerplaats werden we bij het uitstappen gelijk aangesproken door een jonge Native American vrouw die armbandjes en dreamcatchers wilde verkopen. Eén van de dreamcatchers vond ik wel mooi, maar de prijs van 20 dollar vond ik wat hoog. Een mooi verhaal over dat ze het geld nodig heeft om haar kinderen naar school te kunnen laten gaan, mijn geweten en het besef dat ik er geen boterham minder om zal eten, deed me besluiten de dreamcatcher te kopen. Hoewel me toch een gevoel bekroop dat ik was afgezet. Later bleek dat dat niet het geval was en dat ik een goede keus gemaakt had. In vele souvenirwinkels hebben we dreamcatchers zien hangen, dertien in een dozijn, met een “Made in China” look, voor... 20 dollar of meer. Niet één keer kwam ik er zo één tegen als ik gekocht had. En nu maar hopen dat ze het geld echt gebruikt voor de studie van haar kinderen.

Het monument stelt niet veel voor, het bezoekerscentrum is wegens geldgebrek gesloten. Op de begraafplaats zijn zowel oude als nieuwe graven.

Er staat een gedenkzuil met de namen van de omgekomen Native Americans tijdens het bloedbad op deze plek in 1890. Overal hangen gekleurde vlaggetjes en het geheel oogt wat rommelig. We wisten dat we ons er niet teveel van hoefden voor te stellen, maar toch wilden we hier graag heen. Vooral in dit deel van de V.S. kom je veel over de geschiedenis van het land tegen, en daar is Wounded Knee een belangrijk onderdeel van. Voorafgaande aan deze reis las ik “Amerika in een rugzak” van Dolf de Vries, hij heeft een prachtige reis van vijf maanden gemaakt en beschrijft veel van de geschiedenis. Dan gaat het wel echt leven, als je er zelf doorheen reist. Hier kun je lezen wat er gebeurd is op deze bijzondere plek.

Daarna reden we door richting Badlands National Park. Al bij de Chimney Rock werden we overal gewaarschuwd voor rattlesnakes. Net na het passeren van het bord van het nationale park, zagen wij daar... een rattlesnake...? op de weg.

Ik had een foto gemaakt van het bord en liep terug naar de auto, voorzichtig naderde ik de slang, want hé, wanneer zie je dat nou, die moet toch echt op de foto. Geen enkele beweging in het dier, dus ik sloop voorzichtig dichterbij, al klatsend met mijn camera. Eenmaal heel dicht bijgekomen, gaf het dier nog steeds geen krimp... leeft ie eigenlijk nog wel...?

Nee dus, aangereden door een auto, maar nog helemaal intact. Wat zonde van zo’n mooi dier. Voordeel was wel dat ik de gelegenheid kreeg hem heel mooi vast te leggen, al zeg ik het zelf. Enige desillusie volgde thuis... het was geen rattlesnake, wat voor één wel, ben ik nog niet achter. Als iemand het weet, hoor ik het graag. Het praktische nut van de cowboylaars is ons in ieder geval wel gelijk helemaal duidelijk.



Onderweg, geen filmdecor, dit stamt echt uit 1906.

In het bezoekerscentrum vonden we behalve de “China” dreamcatchers dit...

We volgden de weg die door het park loopt. Nationale parken in de V.S. zijn iets anders dan ons Nationaal Park De Hoge Veluwe, met zijn hekken eromheen. In de V.S. geen hekken, wel een toegangsbord en een toegangspoort waar je betaalt voor het bezoek, meestal een bezoekerscentrum, goede voorzieningen onderweg, zoals toiletten en drinkwater. Maar dat is ook nodig want de afmetingen van een nationaal park zijn soms enorm. Badlands is 982,4 km². Om een idee te krijgen, de oppervlakte van Nationaal Park De Hoge Veluwe is 55 km².

 

 

 

 

 

Tot laat in de middag reden we erdoorheen. Het was prachtig!

 

 

Onderweg hoorden en zagen wij weer de Western Meadowlark. Van grote afstand ingezoomd, dus vergeef me de kwaliteit van deze foto. Prachtige vogel hè!

Op een smal strookje groen bij een parkeerplaats zagen we onze eerste bighorns. Joehoe! Het zijn nog jonge dieren, de hoorns zijn nog niet zo groot en dik. Onderweg schoot er nog een coyote de weg over, maar helaas te snel voor de camera.

Moe, maar voldaan en een beetje in een roes van al het moois reden we richting Rapid City. Na het inchecken in een motel, stortten we ons vol overgave op een veel te grote pizza. Stevig trek deed ons ieder, let wel ieder, een familiepizza bestellen... in plaats van een eenpersoons pizza... het meisje achter de balie keek al een beetje raar.

Toen de pizza’s werden bezorgd, begrepen we waarom. In de V.S. is alles groot... ook de pizza dus! En onze ogen waren vast nog erg groot van al het moois...